Radzenie sobie na poziomie powierzchni
Na pozór może się wydawać, że rodzice radzą sobie dobrze. Przychodzą na wizyty, przeprowadzają z dzieckiem ćwiczenia terapeutyczne, zaspokajają doraźne potrzeby, jakie się pojawiają. Może to sprawiać wrażenie, że pogodził się z sytuacją, nawet jeśli nadal zmaga się z głębszymi problemami emocjonalnymi.
Tłumione emocje
Chociaż może się wydawać, że rodzice radzą sobie lepiej, mogą tłumić niektóre swoje emocje, aby móc funkcjonować na co dzień. Pełen zakres emocji związanych z niepełnosprawnością dziecka może nie być tak obecny i tak intensywny, jak w fazie kryzysu emocjonalnego, ale nie musi to oznaczać, że zostały one w pełni przetworzone lub rozwiązane.
Nacisk na praktyczność
Na tym etapie rodzice często skupiają się na praktycznych aspektach wspierania dziecka. Mogą spędzać dużo czasu na badaniu metod leczenia, terapii i możliwości edukacyjnych. Skupienie się na praktycznych elementach może zapewnić poczucie kontroli i celu.
Rutyna i struktura
Opracowanie rutyny uwzględniającej sesje terapeutyczne dziecka, wizyty lekarskie i codzienną opiekę może pomóc rodzicom poczuć się bardziej kompetentnymi i bezpiecznymi. Taka struktura może wnieść poczucie normalności do życia rodzinnego.
Dostosowanie społeczne
Rodzice mogą zacząć łatwiej radzić sobie w sytuacjach społecznych, wyjaśniając innym niepełnosprawność swojego dziecka i w razie potrzeby wstawiając się za swoim dzieckiem. Mogą także zacząć odnajdywać równowagę pomiędzy opieką nad dzieckiem a innymi obowiązkami rodzinnymi.
Ponowne nawiązywanie kontaktu z innymi
Gdy rodzice dostosują się do sytuacji, mogą zacząć ponownie nawiązywać kontakt z przyjaciółmi, rodziną i społecznością. Czasami nawiązują nowe kontakty z innymi rodzicami, którzy mają dzieci o podobnych potrzebach, co może zapewnić sieć wsparcia.
Poszukiwanie zasobów
Rodzice mogą bardziej aktywnie szukać zasobów, takich jak grupy wsparcia, pomoc finansowa, specjalistyczny sprzęt lub programy edukacyjne. Znalezienie i dostęp do tych zasobów może przyczynić się do poczucia siły.
Optymizm ochronny
W tym okresie może występować ostrożne poczucie optymizmu. Rodzice mogą świętować drobne zwycięstwa i postępy swojego dziecka, co może podnieść morale i dodać otuchy rodzinie.
Ogólne przykłady zachowań, jakie mogą przejawiać rodzice w tej fazie
– Tworzenie szczegółowych harmonogramów: Rodzice mogą zacząć organizować każdy aspekt życia rodzinnego za pomocą skrupulatnych harmonogramów terapii, wizyt lekarskich i codziennych zajęć, dając pozory kontroli i adaptacji.
– Bardziej otwarcie dzieląc się diagnozą swojego dziecka: Mogą zacząć bardziej otwarcie rozmawiać z innymi o niepełnosprawności ich dziecka, choć potencjalnie w sposób rzeczowy, który może nie odzwierciedlać głębszego przetwarzania emocjonalnego.
– Udział w grupach wsparcia: Rozpoczęcie uczęszczania na grupy wsparcia lub sesje edukacyjne, co może być oznaką poszukiwania kontaktu i wsparcia, nawet jeśli nie są jeszcze w pełni zaangażowani emocjonalnie w ten proces.
– Opieka funkcjonalna, ale bezstronna: Rodzice mogą zaspokajać wszystkie potrzeby swojego dziecka i realizować wszystkie niezbędne wizyty i terapie, ale robią to w sposób nieco oderwany lub mechaniczny, co wskazuje, że mogli nie w pełni przetworzyć swoje emocje.
– Powierzchowne kontakty z innymi: Mogą angażować się w drobne pogawędki lub powierzchowne rozmowy z innymi rodzicami lub osobami z ich sieci wsparcia, bez zagłębiania się w głębsze dzielenie się emocjami lub powiązania.
– Większa koncentracja na pracy lub innych dzieci: Rodzice mogą zanurzyć się w pracy lub skoncentrować na potrzebach innych dzieci, aby sobie z tym poradzić, co może wyglądać na adaptację, ale może również służyć jako odwrócenie uwagi od głębszych problemów.
Przykład zachowania, jakie mogą przejawiać rodzice dziecka z autyzmem w tej fazie
Rodzice mogą zacząć angażować się w terapie i interwencje, takie jak stosowana analiza zachowania, terapia logopedyczna lub terapia zajęciowa, mając nadzieję na poprawę umiejętności komunikacyjnych i społecznych.
Przykład zachowania, jakie mogą przejawiać rodzice dziecka z zespołem Downa w tej fazie
Zaczynają nawiązywać kontakt z grupami i sieciami wsparcia osób cierpiących na zespół Downa, które mogą zapewnić praktyczne porady i poczucie wspólnoty, nawet jeśli nadal nie potrafią poradzić sobie z diagnozą.
Przykład zachowania, jakie mogą przejawiać rodzice dziecka z rzadkim zespołem genetycznym w tej fazie
Rodzice mogą zacząć opracowywać spersonalizowany plan opieki dla swojego dziecka i szukać specjalistów, nawet międzynarodowych, którzy mogą mieć doświadczenie lub wiedzę na temat tego rzadkiego zespołu.
Należy pamiętać, że przykłady te nie są wyczerpujące i mogą się znacznie różnić w zależności od osoby. Na przejawy tych zachowań mogą wpływać czynniki kulturowe, społeczne i osobiste, a osoby mogą przechodzić między fazami lub wykazywać zachowania z różnych faz jednocześnie. Podróż każdej rodziny jest wyjątkowa. Rodzice mogą wykazywać różne zachowania w zależności od ich osobistych stylów radzenia sobie, dostępnych im systemów wsparcia i charakteru niepełnosprawności ich dziecka.
Czytaj więcej:
